Goed, het loodwit is gestopt met afpoederen (zal nu in mijn directe atmosfeer zitten..), en het meisje heeft inmiddels haar gekregen, al is het nog niet de uiteindelijke kleur - tempera moet een onderkleur hebben om de uiteindelijke kleur tot zijn recht te laten komen - , het is niet de witte (of paarse) bontmuts geworden, maar die komt misschien nog eens. In Sterren op het doek zeggen ze terecht dat ieder persoon vele (honderden) gezichten heeft, en het is de persoon die schildert die kiest welk gezicht naar voren mag komen. Ik heb dit gekozen: er is een nauwelijks zichtbare glimlach, die tegelijk ook een lichte, heel lichte spot in zich bergt, zoals kinderen van die leeftijd dat nog hebben en die later meestal verdwijnt..  Voor de achtergrond heb ik van Lucas vermalen lapis lazuli gekregen, wel de wat mindere kwaliteit, 'ultramarijn as' genoemd, maar evengoed het duurste pigment aller tijden, waarmee men in vroeger eeuwen zelfs kon betalen ipv met goud